به میزان خطا یا ریسکی که حسابرس در زمان بررسی دفاتر و اسناد حسابداری، متوجه خطا ها یا محاسبات غلط عمدی نگردد، ریسک حسابرسی نامیده می‌شود که دارای دو نوع زیر است:
- ریسک ارزیابی اشتباه دیتا ها و اطلاعات مالی
- ریسک اظهارات به دست آمده از ارزیابی اشتباه اطلاعات و دیتا های مالی
شرکت های سهامی به منظور کسب اطمینان از این که اظهارات مالی و گزارش های مالی آنها درست باشد، ملزم به ارائه صورت های مالی حسابرسی شده خود می باشند لذا پس از ارزیابی اطلاعات و صورت های مالی به وسیله حسابرسان، حسابرس مورد نظر دیدگاه خود را در مورد کیفیت و درستی اطلاعات درج شده به مراجع نظارتی و صاحبان سهام ارائه می نماید.
عملیات حسابرسی:
در آمریکا، شرکت ها و سازمان های بزرگ، عملیات حسابرسی خود را معمولا به یکی از 4 شرکت بزرگ زیر می سپارند که در زمینه حسابرسی از توان بالایی برخوردارند.
- Price water house Coopers
- KPMG
- Ernst & Youn
- Deloitte Touche Tohmastu
در گذشته در آمریکا شرکت Arthur Anderson یکی از شرکت های مهمی بود که فعالیت حسابرسی بسیاری از شرکت های بزرگ آمریکایی را بر عهده داشت. اما به دلیل نقش این شرکت در رسوایی شرکت Enron و عدم توجه به تخلف و تقلب های مالی این شرکت، فعالیت های حسابرسی وی از سوی نهاد نظارتی متوقف گشت.
طبق آمار و گزارشات، در سال 2008 م، 4 شرکت نام برده عهده دار 98 درصد از فعالیت های حسابرسی شرکت های آمریکایی بودند که درآمد آنها بالغ بر 1 میلیارد دلار شد. در ایران سازمان حسابرسی بزرگ ترین نهاد برای حسابرسی شرکت ها به شمار می رود که وظیفه وی حسابرسی شرکت های دولتی می باشد.
بسیاری از ریسک های شرکت های حسابداری و حسابرسی به وسیله مدل ریسک توضیح داده می شوند که این مدل ها در واقع نشان دهنده میزان مسئولیت مدیران و حسابرسان و ترکیب آنها با یکدیگر می باشد تا بدین وسیله میزان درصد امکان اشتباه و خطا در صورت های مالی، تعیین گردد. در ادامه به انواع ریسک شرکت های حسابرسی اشاره شده است.
ریسک ذاتی:
ریسک ذاتی به ریسکی گفته می شود که بدون در نظر گرفتن کنترل های داخلی یک حساب به دلیل ایجاد خطا یا کلاه برداری به طرز مهمی اشتباه اظهار شده است و توسط رویداد های خارجی اتفاق می افتد که در ادامه به چند مورد از آن اشاره می گردد:
- ثبات در اقتصاد
- در دسترس بودن تامین مالی
- ظهور رقبای جدید
- رقابت کارکنان حسابدار شرکت
ریسک کنترل:
ریسک کنترل به ریسکی گفته می شود که در آن احتمال این که یک اظهار غلط در ثبت های حسابداری شرکت در زمانی درست و به شیوه ای درست، به وسیله سیستم کنترل داخلی شرکت برای اصلاح شدن تا قبل از پایان دوره حسابداری، کشف نگردد، وجود دارد.
پایین آوردن میزان ریسک کنترل در اندازه ای قابل اعتماد، یکی از مسئولیت های مهم مدیران به شمار می رود که از ترکیب آن با ریسک ذاتی، ریسک اظهار غلط عمده به وجود می آید که این ریسک بخشی از ریسک حسابرسی به شمار می رود اما جز مسئولیت های حسابرس نمی باشد.
موسسه مشاوران مطالعه مقاله اختیار معامله را به شما عزیزان پیشنهاد می نماید.
ریسک عدم کشف
ریسک عدم کشف:
ریسک عدم کشف به ریسکی گفته می شود که روش های حسابرسی، قادر به کشف اظهارات غلط آن در صورت های مالی نباشد. این نوع ریسک در واقع بخشی از ریسک حسابرسی به شمار می رود که جز مسئولیت های حسابرس است و حسابرس ها می توانند این نوع از ریسک را با افزایش میزان رویه های حسابرسی خود کاهش دهند. این کار به عنوان افزایش حد آزمایش شناخته شده است که حسابرس ها می توانند ریسک عدم کشف را با جایز شمردن اظهار غلط کمتر کاهش دهند.
ریسک حسابرسی:
ریسک حسابرسی به ریسکی گفته می شود که بر اساس آن، حسابرس رای حسابرسی بی نقصی را ارائه نماید و در آن اعلام کند که در صورت های مالی هیچ گونه اشتباه عمده ای رخ نداده است. این اعلام در صورتی می باشد که ممکن است دارای اشتباهات عمده باشند.
ریسک حسابرسی متشکل از 3 ریسک ذاتی، کنترل و عدم اکتشاف می باشد که ترکیب این 4 ریسک نیز با عنوان مدل ریسک حسابرسی شناخته شده است و دارای یک مدل مفهومی برای حسابرس ها می باشد.
بنابراین با توجه به این که فقط حسابرس می تواند ریسک عدم اکتشاف را کنترل کند، مدل های ریسک حسابرسی نشان می دهند زمانی که حسابرس می خواهد ریسک حسابرسی را پایین نگه دارد و آن را کنترل نماید، بایستی بتواند به خوبی ریسک اکتشاف را کاهش دهد که این کار به وسیله افزایش روش های حسابرسی، امکان پذیر می باشد.
اگر این مطلب برای شما رضایت بخش بوده است، مطالعه مقاله بازار معاملات فارکس را به شما پیشنهاد می کنیم.
